De traditionele Bayerische Motoren Werke had in de tweede wereldoorlog grote verliezen geleden. Kwam daar nog bij dat een deel van haar fabrieken nu in Oost-Duitsland gelegen was. Bovendien voerde het bedrijf een verkeerde politiek. Vijf jaar voor het licentieverdrag met ISO, kwam Fiedler, hoofd van de ontwikkelingsafdeling, met een ontwerp van een kleine wagen.
Deze wagen had een Fiat Topolino-achtige carrosserie en aangedreven met een BMW motor, die eigenlijk bestemd was voor de BMW moto's. De leiding van het bedrijf zag daar geen brood in en investeerde verder in zware luxueuze wagens zoals de 501. Dit bracht het bedrijf in financiële moeilijkheden, want men vond weinig afnemers voor deze luxewagens. Men had dus dringend behoefte aan een goed verkopende auto.
Om de ontwikkelingskosten te drukken en omdat er haast bij was (BMW wou nog profiteren van de boom ;van de dwergauto's), sloot men een contract met de Italiaanse firma ISO, om de Isetta in licentie te vervaardigen.
BMW bracht enkele verbeteringen aan. Zo werd de tweetaktmotor vervangen door een ééncilinder viertakt, welke eigenlijk bestemd was voor de R-25-moto. In plaats van de oorspronkelijke oliebad-meerschijvenkoppeling kwam een éénschijf-droogkoppeling. De ingewerkte koplampen werden vervangen door torpedovormige lampen geplaatst op de vleugels en er werden knipperlichten aan de zijkanten aangebracht.
De BMW-Isetta werd in de lente van 1955, op een persconferentie te Rottach-Egern, voorgesteld en half november liep het 10.000e exemplaar al van de band. In 1956 kregen de koplampen een andere vorm en enkele maanden nadien werd de volledige carrosserie onder handen genomen. De Isetta was een verkoopsucces en redde zo BMW van de ondergang.
