Chasqui, een Argentijnse microauto

De Chasqui was een prototype ontworpen in 1956 door de Argentijnse monteurs Octavio Manuel Canal en Camilo Ramón Canal en gebouwd tussen 1957 en 1958 in hun werkplaats in Lanús, provincie Buenos Aires.
Het doel was om een goedkope nationale auto te produceren die bedoeld was voor gezinsgebruik, met een capaciteit voor vier personen comfortabel geïnstalleerd. Opgemerkt moet worden dat de ontwikkeling plaatsvond vóór de installatie van buitenlandse autobedrijven in het land, tijdens de regering van president Arturo Frondizi.
Het prototype zou worden getest in het autoverkeer en na evaluatie van de resultaten van zijn prestaties, zou het in massa worden geproduceerd. De test werd uitgevoerd van eind 1958 tot het midden van de jaren 1960 en bleek succesvol. De "landing" van buitenlandse autofabrikanten in het land, te beginnen met Fiat in 1960, brak echter de mogelijkheid af om door te gaan met het massaproductieproject vanwege de onmogelijkheid van concurrentie met grote buitenlandse bedrijven.

De Chasqui werd op een zichtbare plaats tentoongesteld op de stand van het Buenos Aires Automobile Museum.

Het vreemde aan de Chasqui is dat alleen de tentoongestelde eenheid werd vervaardigd, die door de erfgenamen van de broers Octavio en Camilo Canal aan het Automobielmuseum van Buenos Aires werd geschonken. Beiden werden geboren in Argentinië als kinderen van Spaanse immigranten. Octavio werd geboren in 1920 en Camilo in 1921. De eerste overleed op 31 juli 2008 en de tweede op 16 december 2004.

Dankzij een informatief bord, geplaatst naast de Chasqui, kon de bezoeker wat informatie krijgen over dit specifieke voertuig van unieke en Argentijnse makelij. Hoewel de gegevens het jaar niet aangeven, wordt aangenomen dat het na 1955 en vóór 1960 is vervaardigd.
De mechanica die het heeft is een Engelse Villiers-motor die op de achterkant is gemonteerd. De motor was een 2-takt motor die de bijzonderheid had dat je om de achteruitversnelling te gebruiken de draairichting moest veranderen. Vergelijkbaar met de Sachs LDR 200 motor gebruikt in de Bambi, Dinarg D-200 en Messerschmitt KR 200. Als het hetzelfde zou werken, zou de Villiers-motor dezelfde voorwaartse en achterwaartse snelheden hebben.
Een andere veronderstelling is dat het dezelfde Villiers-motor van 200 kubieke centimeter cilinderinhoud met 10 PK aan vermogen zal gebruiken die werd gemonteerd door de Joseso van het bedrijf IAMA (Argentine Industry of Micro Automobiles SACIF). We zullen meer over het onderwerp te weten komen van het Automobielmuseum van Buenos Aires wanneer het daar wordt tentoongesteld.
De waarheid is dat het vrij goed bewaard is gebleven en met enige restauratie zou het perfect zijn. Je moet teruggaan naar de tijd, de late jaren vijftig, om te begrijpen waarom deze kleine auto's voor burgergebruik werden vervaardigd, of probeerden te worden geproduceerd. In dit geval heeft het een grotere cabine dan andere modellen. Ze boden plaats aan vier personen.

In 1936 begonnen de gebroeders Canal met de productie van frames voor gelaste fietsen, in plaats van verwarmde, een techniek die in die tijd werd gebruikt. In 1946 richtten ze een mechanische werkplaats op aan de Ministro Brin-straat 3552 in de stad Lanús Oeste in de provincie Buenos Aires, bekend als Groot-Buenos Aires. Daar repareerden ze auto's en vrachtwagens.
Aan de achterkant van het pand bouwden ze een machine om splitbuizen te maken en de productie van dat element dat zo gebruikelijk was in die jaren van mechanica begon. Maar ze repareerden niet alleen voertuigen of produceerden sleutels, ze ontwierpen en bouwden ook een- en tweecilinder 2-taktmotoren.
Om deze taak te volbrengen, gieten ze de mallen om de blokken, zuigers, drijfstangen, krukassen, tandwielen, nokkenassen, complete carburateurs en magneto's te produceren. Eencilindermotoren werden gebruikt in kleine generatorsets of grasmaaiers. In plaats daarvan werd de tweecilindermotor op een scooter gemonteerd.
Dat was tussen de jaren 1950 en 1952. Deze scooter was zo ontwikkeld dat de toegewijde rijder Juan Manuel Fangio geïnteresseerd raakte in het project en sprak met de directeuren van Mercedes-Benz Argentinië voor de productie ervan. Maar door problemen buiten de macht van de broeders ging het project niet door.
Tussen 1951 en 1952 ontwierpen ze een sportwagen met een Chevrolet 6-cilinder lijnmotor en de mechanica van een Chevrolet uit 1951. De plaatwerkcarrosserie werd gebouwd in samenwerking met Luis Cangiani, met een voor die tijd geavanceerd ontwerp. Een paar jaar later werd deze sportwagen verkocht aan een congreslid uit de provincie Santa Fe.
In 1955 verhuisden ze hun werkplaats naar de General Rodríguez-straat 94, ook in Lanús Oeste. In die plaats bouwden ze verschillende vrachtwagens met Ford-monteurs. Het was in deze tijd en plaats dat de Chasqui-microauto werd gebouwd. In 1961 richtten ze een metallurgische werkplaats op aan de Calle 14 de Julio 3.400, ook in Lanús Oeste. Op die plaats voerden ze het buigen van metalen platen uit. Het jaar daarop bouwden ze een machinewerkplaats op het open deel van het land, tegenover de metallurgische werkplaats.
Camilo nam het werk van de mechanische werkplaats over en zijn broer Octavio dat van de metallurgische werkplaats. Altijd met behoud van het feitelijke partnerschap dat ze hadden gevormd toen ze allebei tieners waren. Camilo Canal stond bekend als Pin en Octavio Canal als Poroto, de vaders van Chasqui, een van de zeldzaamheden van AutoClásica 2019. Voor lezers die meer afbeeldingen van de Chasqui willen zien, laat ik u dit briefje achter, geschreven door Diego Spetatti voor de Vaderetro-site: http://vaderetro.com.ar/autoclasica-2019-chasqui-boom.
De foto's die dit artikel over de Chasqui illustreren, die werd tentoongesteld op de stand van het Automobielmuseum van Buenos Aires, zijn genomen op zondag 13 oktober 2019, toen de 19e editie van AutoClásica werd gehouden in de tuinen van de San Isidro de la Hippodrome de la Paz. provincie Buenos Aires.

Mauricio Uldane

Autoarchief Editor

Bouwdetails van de Chasqui
•    Naar voren gerichte, tweedeurs microcoupé met de motor achterin met een capaciteit voor twee personen op individuele voorstoelen en maximaal drie personen op de achterbank. De voorstoelen kunnen worden neergeklapt zodat passagiers op de achterbank kunnen plaatsnemen.
•    Chassis bestaande uit een uitloop gecentreerd op de lengteas van de auto die in flexo-torsie werkt.
•    Voorwielophanging met centrale bladveer.
•    Onafhankelijke achterwielophanging met semi-elastische bladveer en schokdempers op elk wiel.
•    Achterwielaandrijving
•    Williers type 3T motor achterin, Serial 729 B-351, gebouwd door The Williers Engineering Company LTD, in Wolverhampton, Engeland. Het is een 2-takt tweecilindermotor met een cilinderinhoud van 351 cc, 16 pk vermogen, benzine, met oliesmering door spatten, (mengsel van olie met nafta), gekoeld door lucht. (De motor zou in de toekomst worden vervangen door een motor van nationaal ontwerp en constructie die tijdens de massaproductiefase van de auto zou worden geproduceerd.)
•    Handgeschakelde versnellingsbak met vier versnellingen (zonder achteruit).
•    Ontsteking met de mogelijkheid om vooruit te gaan met alle vier de versnellingen en ontsteking in de tegenovergestelde richting waardoor je achteruit kunt gaan met dezelfde vier versnellingen.
•    Trommelremsysteem op vier wielen.
•    De carrosserie van het prototype was gemaakt van staalplaten die "met de hand" werden afgesteld op twee symmetrische sjablonen gemaakt met gelaste platen. De platen vormden aan elke kant een rooster van 15 cm dat beide zijden van de auto vormde, waarop de vorm en kromming van de platen die later de carrosserie zouden vormen, handmatig werden aangepast.
•    Voorruit, achterruit en zijruiten van acrylkunststof (in serie te vervangen door glas).
•    Maximale snelheid met twee volwassenen en twee kinderen van 80 km/u.
•    Afmetingen: breedte: 1,40 m; lengte: 3,0 m; Hoogte: 1,55 m.
Bron: Automobielmuseum van Buenos Aires